Asany, to pozycje gimnastyczne w jodze, które pozwalają ciału nie tylko się rozciągnąć, ale także pozytywnie wpływają na ogólne samopoczucie osoby ćwiczącej oraz jej wygląd. Wykonywane asany wpływają na każdą partię ciała, w tym także na klatkę piersiową, a w związku z tym także regulują oddech.
Asany tym różnią się od tradycyjnych ćwiczeń gimnastycznych, że wykonuje się je bardzo powoli, ponieważ często asany łączy się także z medytacją, a to wymaga szczególnego skupienia fizycznego i umysłowego. Wszystkie asany wykonuje się biorąc pod uwagę równomierny oddech.
Tradycyjnymi asanami, które rozszerzają klatkę piersiową są:
- virabhadrasana – stajemy w szerokim rozkroku na macie. Ręce rozkładamy na boki, dłonie skierowane do sufitu. Ręce, wraz z wdechem podnosimy do góry, w sposób równoległy.Teraz ustawiamy stopy – jedną pod kątem 90 stopni, drugą pod katem ok. 50 stopni. Stając w ten sposób tułów skręcamy w lewo lub w prawo, w zależności od tego, jaką nogę skręcamy. Klatka piersiowa cały czas się rozciąga. Pamiętamy, aby przy wykonywaniu ćwiczenia rozluźnić barki, szyję i gardło. Skupiamy się na tym, aby równomiernie, głęboko oddychać.
- ustrasana – klękamy na macie, ręce opierając na zewnętrznych łydkach lub nawet na piętach. Tułów
rozciągamy, wyginając go maksymalnie to tyłu. Głowę odchylamy do tyłu pamiętając, aby rozluźnić jednocześnie gardło i szyję, tak aby móc spokojnie, równo oddychać. W takiej pozycji powinniśmy wytrzymać najlepiej 8 oddechów.
- dhanurasana – tego typu asan przypomina tzw. „kołyskę”. Kładziemy się na macie na brzuchu. Następnie chwytamy rękoma za łydki lub pięty, co
powoduje, że ciało zacznie się wyginać. Ćwiczenie to bardzo mocno rozciąga klatkę piersiową, dlatego jeśli odczuwamy ból, powinnismy natychmiast przerwać to ćwiczenie.
- parsvakonasana – stajemy na macie w rozkroku. Lewą nogę lekko skręcamy do środka, a prawa
ustawiamy pod kątem 90 stopni. Prawą nogę zginamy w kolanie pod katem 90 stopni, w taki sposób, aby kolano nie „wyprzedzało” stopy. W takiej pozycji prawe udo znajduje się równolegle do podłoża. Potem prawą rękę wyciągamy ku górze, nad głową, a tym samym rozciągamy cały prawy bok tułowia. Staramy się wyciągnąć rękę za głowę, o ile możemy to zrobić.
